Дневник пользователя elsi

"არიან ქალები- უდაბნოები,
ისინი უნდა გადალახო და დატბორო.
არიან ქალები- ჭაობები,
ისინი უნდა ამოაშრო.
არიან ქალები- ლარნაკები,
ისინი წინ უნდა დაიდგა და ათვალიერო,
ხოლო შიგ ჩააწყო შენგან დაკრეფილი ყვავილები,
რომლებიც მალე გაგიხმება და გადაყრი მერე!
არიან ქალები- ტოლჩები,
რომლებიდანაც ვნების წყალი უნდა დალიო,
არიან ქალები- ყრუ კედლები,
მათ უნდა გვერდი აუქციო.
არიან ქალები- ხელსახოცები,
ისინი თუკი ერთხელ მაინც გამოიყენეს,
მერე არავის არაფერში არ სჭირდება.
არიან ქალები -გუშინდელი გაზეთები,
მათ არავინ აღარ კითხულობს.
არიან ქალები-ფორმულები,
მათ ძუძუებს დაავიწყდათ
მამაკაცების ტუჩების ელდა.
არიან ქალები - მყუდრო ოთახები,
შეგიძლია შიგ შეხვიდე და მოისვენო,
არიან ქალები- ნიაღვრები,
რომლებიც აქეთ წალეკვას გვიქადიან,
არიან ქალები,
მათ "სიყვარულზე" ლაპარაკით ვუჭედავთ ყურებს.
არიან ქალები,
რომელთაც სწორედ ამ სიტყვით უნდათ, რომ დაგვამარცხონ.
არიან ქალები,
მუდამ ჩვენთან არიან ქალები,
არიან ქალები- რომელთაც გვშობეს,
არიან ქალები- დაგვიტირებენ რომელნიც ბოლოს ,
არიან ქალები- ჩვენი…

''ადამიანზე თუ გამუდმებით ფიქრობ,
დაგესიზმრება.
ყველაფერი ასეა.
მთავარი სურვილის სიძლიერეა.
რომელი უფრო სასწაულია,
როცა ადამიანები გვიქრებიან
თუ
როცა გრძნობები?
ალბათ არცერთს არ ვუფრთხილდებით.
ჩემი ცხოვრება არ არის თეორიული ბოჰემა,
ღამე, წვიმა და ფანჯარაში შემოსული მთვარე.
არც გემია ჩემი ცხოვრება,
მიცურავდეს და ნაპირ-ნაპირ ჩერდებოდეს.
ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ნახატია,
რომელსაც დიდხანს ვაკვირდები,
რომ ამოძრავდეს.

ხმა. რას საქმიანობ?
მე. ვწერ.
ხმა. რატომ წერ?
მე. მხოლოდ იმიტომ, რომ არ შემიძლია არ ვწერო.
ხმა. ჰოდა, წერე. წერე სიკვდილამდე.
მე. თავისთავად ცხადია. სხვა რა დამრჩენია.
ხმა. მეტისმეტად მშვიდად გამოიყურები.
მე. სულაც არა ვარ მშვიდი. კარგად რომ მიცნობდე, გაიგებდი ჩემს წამებას.
ხმა. სად გაქრა ღიმილი შენი?
მე. ღმერთებს დაუბრუნდა ცაში. ცხოვრებას რომ ღიმილი აჩუქო, საჭიროა, მქონდეს ჯერ ერთი, გაწონასწორებული ხასიათი, მეორე _ ფული, მესამე _ უფრო ძლიერი ნერვები, ვიდრე მე მაქვს.
ხმა. მაგრამ შენ ახლა, მგონი, გულზე მოგეშვა.
მე. ჰო, გულზე მომეშვა, მაგრამ სამაგიეროდ შიშველი მხრებით მიჭირავს ტვირთი მთელი ცხოვრებისა.
ხმა. აღარაფერი დაგრჩენია გარდა იმისა, რომ შენს ჭკუაზე იცხოვრო. ანდა, შენს ჭკუაზე...
მე. ჰო, არაფერი დამრჩენია გარდა იმისა, რომ ჩემს ჭკუაზე მოვკვდე.
ხმა.…

ზოგჯერ ისეთი სიცივე ჩამოდგება, ისე აცივდება, ისე საშიშად.

გგონია აღარ დამთავრდება,
აღარასოდეს გათბება შენი გამოყინული სახლი.
ცივდები, ისე ავად ხდები, თითქოს თავს იცავდე ამ ავად გახდომით.
ზიხარ და ფიქრობ, რომ
როგორმე უნდა გადაიტანო,
როგორმე უნდა აპატიო ამ ზამთარს.

მინდა იცოდე ერთი რამ.

შენ იცი როგორცაა ეს:
თუ მე ვუყურებ კრისტალურ მთვარეს და წითელ ტოტებს
ნელი შემოდგომის, ჩემ ფანჯარაში.
და თუ ვეხები უგრძნობ იფანს,
ნაოჭებით დაღარულ მორს,
ბუხრის წინ.
ყველაფერს მოვყავარ შენთან,
ყველაფერი რაც არსებობს, პატარა ნავია, ჩემთვის,
შენი კუნძულებისკენ მომავალი.

თუკი მოულოდნელად დამივიწყებ მე,
აღარ მეძებო,
რადგან მე უკვე დაგივიწყე შენ.

თუ შენ ფიქრობ რთულია და სიგიჟე,
დროშები ქარში, რომელიც გასდევს ჩემს ცხოვრებას.
და თუ შენ გადაწყვეტ მიმატოვო მე ნაპირზე,
გაიხსენე ის დღე,
ის საათი.
მე ჩამოვუშვებ მხრებს
და ჩემი ფესვები, შენში, შეწყვეტენ არსებობას.
რომ იპოვონ ახალი მიწა.

მაგრამ,
თუ ყოველ დღე,
ყოველ საათს.
შენ გრძნობ რომ არსებობ ჩემთვის.
თუ ყოველ დღე, ყვავილი იშლება შენ ტუჩებთან,
რომ მიპოვონ მე.
ოჰ ჩემო სიყვარულო, ოჰ ჩემო,
ჩემში ცეცხლი გიზგიზებს კვლავინდებურად.
ჩემი სიყვარული იკვებება შენი სიყვარულით, დამიჯერე.
და ყოველთვის როცა შენ…

დაუჯერებელია, ეს ამბავი ასე მომხდარიყო, _ ჩაიბუტბუტა მდინარემ,კალაპოტს მხრებით გაეხახუნა და სწრაფად ჩაირბინა დანაღვლიანებულმა, ქარმა კი მთებს იქით გადაინაცვლა-ახლა სხვებისთვის რომ ეამბნა, თუ როგორ შეუყვარდა მზეს,თვალებრდღვიალას, სიზმარგოგონა, მზისფერთმიანი...

ეს ამბავი ქარისთვის სოფლის განაპირას,მაღალ ბორცვზე მდგარ ბებერ მუხას მოეყოლა…

ძალიან დიდი ხნის წინად, ამ სოფელში ერთი ულამაზესი გოგონა ცხოვრობდა. წყლიან ნაცრისფერთვალებიანსა და ფერმკრთალსახიანს ყველა სიზმარგოგონას ეძახდა იმიტომ, რომ მისი ნახვა მხოლოდ მზის ჩასვლის შემდეგ შეიძლებოდა. გოგონას მზის დანახვის უფლება არ ჰქონდა.

ჯერ კიდევ მის დაბადებამდე, გრძნეულ ქალს ეთქვა დედამისისთვის- გოგონა გაგიჩნდება, მაგრამ თუ ოდესმე მის სხეულს მზის სხივი შეეხება, თოვლის ფიფქივით დადნებაო... ამიტომაც მშობლები საგულდაგულოდ უფრთხილდებოდნენ ერთადერთ ასულს, მზეს…

ყველა ამბავი, რაც კი ოდესმე გადამხდენია,
უცხო ქალაქის რუკას ჰგავდა.
პირველივე უცნობ ქუჩაზე ბრმად რომ გადაშლი.
კალეიდოსკოპს თითქოს ჩახედე, ისე ჭრელია.
მეტროს, ტრამვაის დაქსაქსულ ხაზებს ზოგან მდინარე,
ზოგან არხი ან ხიდი კვეთს და,
შენი სადგურის მიგნებამდე, რუკაც იხევა.
სანამ ქუჩებს დაიმახსოვრებ, გამქრალია მთელი ქალაქი.
ასე იყო ყველა ამბავში.
და ბევრ ხალხში დაკარგვის შიშიც, აქედან დამრჩა.
ბევრ ხალხში ისე ჩადგომის შიში, რომ ვეღარავინ დაგინახოს,
რომ ხელები დიდხანს აქნიო, ხალხი კი შენში,
ჯადოსნური სარკესავით შემოდიოდეს.
მინდა დამთავრდეს ის ამბები. გზისარევის.
მინდა ისრები არ მჭირდებოდეს შენს ცხოვრებაში გამოსაგნებად.

მე არ ვარ კაცი იმიტომ, რომ არ მაქვს შემოსავალი

და ოჯახისთვის ახალი ნივთების ყიდვაც არ შემიძლია.
მე არ ვარ კაცი, რადგან არ მიყვარს ფეხბურთი,
ბოქსი და მანქანები.
მე მიყვარს გრძნობების გამოხატვა და
მეგობრებისთვის ბეჭზე ხელის თათუნიც მიყვარს.
მე არ ვარ კაცი და არ მინდა იმ როლის შესრულება,
ჩემთვის რომ შექმნა მედისონ ავენიუმ, "ფლეიბოიმ",
ჰოლივუდმა და ოლივერ კრომველმა.
ტელევიზია ვერ მასწავლის, როგორ მოვიქცე.
მე არ ვარ კაცი, რადგან ერთხელ როცა ციყვს ვესროლე,
დავიფიცე, რომ აღარასოდეს გავაკეთებდი ამას.
მე უარი ვთქვი ხორცზე.
სისხლის დანახვაზე გული მერევა.
მე ყვავილები მიყვარს.
მე არ ვარ კაცი. ამ პროექტის გამო ციხეში ჩავჯექი.
არ ვპასუხობდი მათ ვინც მირტყამდა და მეჩხუბებოდა
და საერთოდ ვერ ვიტან ძალადობას.
მე არ ვარ კაცი, რადგან ქალი არასოდეს გამიუპატიურებია.
მე არ მძულს…

რადგანაც ვერ მხედავ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ ვარსებობ, ჩემი ხმა თუ არ გესმის, სუნი არ მოდის შენამდე და თუ მზერასაც ვერ გრძნობ, ნუ იფიქრებ, რომ შენს გვერდით არ ვარ. და თუ მოაღწევს შენამდე ჩემი მზერა ესე იგი, შეეგუე აზრს, რომ ოდესღაც შემიყვარე. სხვა გზა არ არის, როგორც არ არის ციცაბო მანამ, ვიდრე თავად არ შექმნი. (თუ გინდა იყოს ის კიბე, სულერთია). და თუ ვერ მხედავ იმიტომ, რომ არ გინდა დამინახო, მერწმუნე, არ ხარ დამნაშავე, შენ უბრალოდ მსხვერპლი ხარ საკუთარი თავის. მე ისევ გავიმეორებ: ,,ყველაფერს ვერ მიეყრდნობი" უბრალოდ გქონდეს იმედი.